Vildi bara leiðrétta linkinn sem gefinn er upp í fréttinni, hann hefur breyst og ég þurfti að leita að henni að nýju til að geta lesið upprunalegu útgáfuna. Linkurinn er kominn hingað: http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/8448286.stm

Annars er þetta góð og réttlát grein. Mér að vísu finnst vanta allavega einn einstakling sem er að glíma við atvinnuleysi, húsnæðismissi og tilheyrandi beinar afleiðingar af hruninu.....þetta fólk virðist allavega enn hafa það bara ágætt.

	BBC ræðir við Íslendinga
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

I just had to applaud for this lady. She rocks!!

Sorry for converting to writing in English. I have an ulterior motive these days and need the practise. I just hope that all this comotion about the referendum results in more favorable terms for Iceland. There is still hope and that matters!!

	Joly harðorð í garð Hollendinga
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Já, það er líf og fjör á heimilinu þessa dagana, verð að viðurkenna það. Hér eru hvolpaskott en Chiquita gaut 3 hvolpum þann 12/11 '08 sl. Ég verð að skrá það í sögubækurnar, því þetta eru einstaklega ljúfir og skemmtilegir hvolpar, Dvergschnauzer að sjálfsögðu. Svona voru þau rétt eftir fæðingu, en rakkinn í miðjunni er af litaafbrigðinu pipar og salt.Sem sést ekki mikið á myndum á þessu stigi allavega. Hin tvö eru svört eins og mamma sín.

Þar sem þetta er "C" got og ég hef ákveðið að nefna hvolpa eftir gotum í stafrófsröð.  Þá hafa þau hlotið nöfnin: Tröllatrúar Champion Forerunner, Tröllatrúar Chili Charmer, og Tröllatrúar Celebration Queen. Þau eru hvoru öðru fallegra, öll með sinn sjarma og eiginleika. 

Champ -  eða Bimbó eins og við köllum hann er bangsakrútt. Stærstur í hópnum, fæddist fyrstur og algjör ljúflingur. Það er virkilega gaman að fylgjast með honum hasast við systkini sín, svona stærstur í hópnum, en svo mikill bangsi með flotta byggingu og massa og fallegar hreyfingar. 

Hér er hann ásamt systur sinni henni Tröllatrúar Celebration Queen, eða Celenu (Selína). Hún er minnst í gotinu, algjör dama, ljúf og yndisleg, en gefur bræðrum sínum ekkert eftir samt. Svarar fyrir sig og sækir í leikinn, svo framarlega sem hún er að nenna þessu. Hún er blíð og góð, smá og nett og algjör prinsessa.  

Hérna eru Chiquita og hvolparnir á hvolpasvæðinu sínu, og Fríða Feykirófa er þarna líka. Voða fjör. Hinar tíkurnar hafa fengið að taka fullan þátt í þessu öllu saman og það er búið að þýða að það er rúmlega tík á hvolpinn í uppeldisfræðilegum skilningi. Þau eru aldeilis búin að fá að læra hundamál og siði, goggunarröð og hópleik og margt fleira. Mikið er líka búið að gera til að umhverfisvenja þessa hvolpa, mismunandi gólfefni, útivist, bleyta, börn og gestagangur, og ég gæti talið lengi upp. 

Síðast en alls ekki sístur er hann Tröllatrúar Chili Charmer - Gutti

Hann er lofaður í gotinu, en fer ekki langt, nei það má ekki skoh! Hann fer til yndislegrar fjölskyldu í Grindavík og ég gæti held ég ekki verið heppnari með hana. Gutti er af litaafbrigðinu pipar og salt og virkar mjög lofandi hvað byggingu og skap varðar. Feldurinn er svolítið óskrifað blað, þó að hann lofi virkilega góðu. Piprið er bara svo lengi að myndast að við getum ekki dæmt litinn hans, að gæðastaðli, fyrr en miklu seinna, þó nokkra mánuði. Kemur í ljós. Gutti er Grallari, með stóru "G". Gjörsamlega hamingjusamur, uppátækjasamur, hress og ákveðinn lítill Gutti. Hann er fljótur að læra og hugsa og ég held að hann sé bara (þó ég segi það sjálf) virkilega vel gerður hvolpur, eins og reyndar þau öll. Pabbi þessa gots er heldur ekki af verri endanum, en hann heitir fullu nafni: Denethor King of Dolina Rivendell, kallaður Denni Dæmalausi, en ljúfari, heilsteyptari, fallegri meistara er erfitt að finna. Ég kolféll fyrir honum þá daga sem ég fékk að hafa hann hjá okkur. Hann var ekki með rakkastæla, engan yfirgang, hann var opinn og skemmtilegur og fannst virkilega gaman að fá athygli og leik. Samt var hann rólegur og kunni sig, var sjéntilmaður við Chiquitu og gekk hreint til verks. Það var erfitt að skila honum. Hér er hann ásamt fríðu föruneyti á Garðheimasýningunni í haust. Og að sjálfsögðu mamman líka hér í rauða gallanum sínum. 

Svo ætla ég að kaffæra ykkur í myndum af hvolpunum, allavega myndum, sofandi, standandi, ullandi.................................... Jæja veskú, hér kemur myndaflóðið. Við erum að leita að tilvonandi heimilum þessa dagana, þannig að ef ykkur langar til að skoða, endilega verið í bandi. Ég ætla svo að vera duglegri að blogga, svona hvað úr hverju.....það er nefnilega ýmislegt í bígerð, sumt sem er bara virkilega spennandi........virkilega spennandi............virkilega spennandi...........mæli með að þið fylgist með hér......LOL Sjáumst og já, Gleðilegt ár allir saman, ekki gleyma að kvitta fyrir komunni......

Þar sem ég get ómögulega sofið, er bara andvaka og nú er dagur runninn upp á ný, held ég að ég verði hreinlega að skrifa aðeins um það sem brennur mest á mér þessa dagana. Í dag er stóri dagurinn, þannig séð, því í dag verður mamma mín jarðsungin. Mamma mín var yndisleg kona, opin, hlý, skilningsrík, fordómalaus, frábær hlustandi, mjög listræn og hæfileikarík, með frábæran húmor, bráðgáfuð og full stuðnings og jákvæðni að eðlisfari. Hún var líka listakokkur, dýraunnandi, sá alltaf það góða í fólki og vildi öllum vel. Þannig var hún bara.

En mamma átti ekki sjö dagana sæla, og þjáningin sem hún fékk að lifa myndi ég ekki óska upp á neinn, ekki minn versta óvin meira að segja. Ég ætla ekki að rekja sjúkrasögu hennar hér, það væri sennilega fljótlegra að telja upp það sem ekki hrjáði hana, heldur en hitt. Enda mikið búið að ganga á í hennar heilsufari í gegn um tíðina. Ef að mamma mín hefði verið hundur hefði hún sennilega verið svæfð, af mannúðarástæðum, ekki vegna þess að við vildum losna við hana, fyrir allavega 25-30 árum. Enginn myndi vilja leggja svona þjáningar á nokkra lifandi veru og láta hana draga fram lífið í marga tugi ára í því ástandi, með enga von um bata. En hún átti samt skárri tímabil inn á milli. Það versta sem mamma mín þekkti var að liggja inni á spítala og geta ekkert gert. Hún endaði því oft á því að verða allt í einu komin í hlutverk spákonu deildarinnar eða að vinna í þýðingarverkefnum fyrir aðra á meðan hún lá inni. Bara til að dreifa huganum og hafa eitthvað fyrir stafni - því ekki vildi hún velta sér upp úr sínu eigin ástandi. Mamma vildi heldur ekki vera byrði, ekki á neinn. Henni þótti vænt um að geta hjálpað eða orðið að gagni og þetta stytti henni stundirnar líka.

En lífið fór ekki með mömmu mína mjúkum höndum, því miður. Sárast þótti mér í gegn um tíðina að vera áhorfandi á kvalir hennar og geta ekkert, nákvæmlega ekkert gert til að lina hennar kvöl og læknað hana, þó ekki væri nema að einhverju leyti. Peningagjöf eða viðvik læknaði ekki neitt, hjálpaði kannski smá, þann daginn, en gerði í raun lítið sem ekkert betra fyrir hana. Hún lifði samt áfram í kvöl, þó að hún léti eins lítið á því bera og hún gat, því hún vissi að ekkert væri hægt að gera og hún vildi ekki að við vissum að fullu hvað hún leið. Úff..erfitt að útskýra þetta. En í gegn um árin, eftir því hvað henni versnaði og við bættust sjúkdómar ofan á hina, þá var sárt að horfa upp á að hún missti eitt af öðru alla getu til að njóta neins. Þegar heilablóðfall varð þess valdandi að sjónin hennar eyðilagðist, (hún sá allt tvöfalt og ekki hægt að laga það) var sárt að sjá að hún gat ekki lengur föndrað, saumað eða lesið sér til dægrastyttingar. Þetta er bara eitt dæmi, en smátt og smátt tók heilsuleysið frá henni allt sem við hin teljum sem sjálfsagðan hlut. Undanfarin ár hefur mamma mín ekki getað hreyft sig, staðið upprétt, ekki getað borðað án þess að líða kvalir, ekki kúkað á eðlilegan máta, og undanfarin ár ekki andað heldur eða farið neitt án aðstoðar, ekki einu sinni baðað sig sjálf án aðstoðar.  Lífið hennar gekk út á að taka lyf við hinu og þessu, lyf við aukaverkunum á lyfjunum, blóðmælingar og lyf til að hafa stjórn á líkamsstarfseminni, bara til að lifa þennan dag, einn dag í einu. Hún var með súrefni 24/7 og komst ekki neitt ein og óstudd. Þessi yndislega kona og fagra sál var föst í eymdinni, þó hún hafi alla tíð gert sitt besta og ekki viljað þurfa neitt frá neinum. 

Varð hún bráðkvödd um daginn, ein heima 62 ára gömul, og verður því jarðsungin í dag í kyrrþey. Hún hefði ekki viljað skyggja á jólin fyrir neinum sem henni þótti vænt um og ég veit að hún vilji að við njótum jólanna, eins og ekkert hefði í skorist, þrátt fyrir allt þó að núna sé stórt skarð skilið eftir sem enginn getur fyllt. Ég er full sorgar og söknuðar í dag, og þessa dagana. Mamma var best og brosti í gegn um tárin og bar harm sinn í hljóði. En ég ætla að leyfa mér að horfa á björtu hliðarnar samt og ætla að halda yndisleg jól með fjölskyldu minni þrátt fyrir allt. Mamma vill hafa það þannig. Hún er núna laus úr viðjum þjáningarinnar, verkjalaus, getur hlaupið um frjáls, andað án nauðar og flogið eins og henni lystir. Núna getur hún verið glöð. Við ætlum að heiðra minningu hennar með því að halda ótrautt áfram, njóta lífsins og hlæja og vera góð við hvort annað. Þannig vill hún hafa það. Í sumar munum við svo leggja hana til hinstu hvílu, í leiðinu hjá ömmu og afa á heimaslóðum þeirra. Hún hvílir ekki annarsstaðar í friði, nema þar.

Anda inn - anda út. Ég er núna búin að pústa smá. Já, ég er á lífi, er ekki farin endanlega, en hef haft mjög mikið að gera í haust og inn á milli í öllum kreppufréttunum hef ég verið andlaus að blogga. Eflaust mun ég taka upp þráðinn á ný núna, sé til. Ég ætla þó að taka það rólega yfir hátíðarnar og hugsa bara um fjölskylduna, hundana og hvolpana á heimilinu. Hér er aldrei logn, svo mikið er víst - nóg að gera. Hafið það gott elskurnar og gleðilega hátíð... Set inn myndir af hvolpunum og litla sjálfstæðismanninum mínum með Fríðu Feykirófu hér:

Já, enn er rólegt í tíðinni hjá mér, og ég er að reyna að njóta þess á meðan rólegheitin standa yfir. Mig langar að efla reynslu mína í matreiðslunni og prufa hluti sem ég hef ekki gert áður. Í gærkvöldi gerði ég heiðarlega tilraun til að búa til "sykurminni" berjasultu. Hún bragðast vel, en er þunn og það vantar pektínið í hana, enda gerð úr frosnum berjum og engir stilkar eða blöð með í henni.

Mig langar í rifs, og prófa að búa til rifsberjahlaup í ár. Rababara líka og bláber. Ef þið þekkið einhvern sem er með of mikið magn af þessum ávöxtum, endilega að láta vita.

Svo vantar mig hugmyndir að réttum sem eru úr grænkáli. Litli sjálfstæðismaðurinn minn kom heim með uppskeru af rófum og grænkáli í gær. Ég fékk einn salathaus líka og steinselju. En mikið af grænkáli. Eigið þið góðar uppskriftir fyrir þetta? Mig langar að nýta þetta, ekki að það skemmist og því verði hent.

Fríða Feykirófa er öll að koma til, er búin að þyngjast um 127 gr síðan hún kom til okkar og er bara kát og ber nafn með rentu. Að vísu er hún svolítið frek að fá að lúlla í fanginu á manni, þannig að áðan kallaði ég hana Fríðu Feykifrekjurófu. En hún er svo mikið krútt að henni er nánast fyrirgefið fyrirfram.  Ég er bara að herða skrápinn og leyfi henni ekki að komast upp með þetta. Við eigum alveg sökina á þessu, þar sem hún er svo lítil að okkar viðbrögð voru að vernda hana til hins ítrasta. Ég held að það sé alveg eðlilegt, sérstaklega til að byrja með. En ég á að vita betur og ætla að taka á þessu strax. Hún verður ekki töskuhundur, svo mikið er víst.

Jæja, best að fara að gera eitthvað. Knús á línuna